Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές».


Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές».

Η υπεροχή του... καπιταλισμού

Ο Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο είναι Ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το ακόλουθο κείμενό του είναι ένα κριτικό σχόλιο για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ας δούμε πρώτα απ' όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;
Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες ήδη δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.
Αυτό που καταδεικνύει την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές -που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος- δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.
Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο.
Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ενωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.
Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την αξία του και όλο το μεγαλείο του.
Αυτό το διπλό καθήκον, που είναι το δικό του καθήκον, ο καπιταλισμός το εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουυν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (...).
Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.
Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΕΔΩ

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Another Europe Now - Για μια άλλη Ευρώπη



ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, 7 και 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013


Η μεγάλη στιγμή έφτασε! Μένουν μόνο 10 εβδομάδες για την πραγματοποίηση της μεγάλης συνάντησης των ευρωπαϊκών κινημάτων, με σκοπό τη δικτύωση, την ανταλλαγή απόψεων, την ψήφιση του «Μανιφέστου των ευρωπαϊκών λαών», τη συνέχιση των κοινών δράσεων σε όλη την ήπειρο. Η επιλογή της Ελλάδας είναι συμβολική, και στοχεύει να καταδείξει έμπρακτα ότι τα ευρωπαϊκά κινήματα εκτιμούν τους αγώνες που έχουν γίνει, αντιστέκονται στις βάρβαρες αντικοινωνικές πολιτικές με αλληλεγγύη και προτάσεις για μια άλλη Ευρώπη, εναντίον του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, υπέρ της πραγματικής δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας, του φεμινισμού, με ισότητα μεταξύ ντόπιων και μεταναστών/μεταναστριών, σε αντίθεση με το φασισμό που αναπτύσσεται παντού στην Ευρώπη, αλλά με οξύτερες μορφές στην Ελλάδα.

Εμείς που δημιουργήσαμε την ομάδα Εργασίας από τον Δεκέμβριο του 2012, έχουμε συμμετάσχει σε όλες τις συναντήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής διοργάνωσης, και καλούμε συλλογικότητες σε μια συνάντηση την

Τετάρτη 3 Απριλίου, 6 μ.μ., Κορνάρου 2 (πάροδος Ερμού) 6ος όροφος, στην αίθουσα της ΟΛΜΕ,

για να συζητήσουμε τη δημιουργία μιας ελληνικής επιτροπής διοργάνωσης για όσες συλλογικότητες ενδιαφέρονται είτε να συμμετέχουν είτε να παρακολουθούν τις εξελίξεις ως παρατηρητές.

Ήδη στην ευρωπαϊκή διοργάνωση συμμετέχουν πάνω από 150 συλλογικότητες από όλη την Ευρώπη, ενώ στην Ομάδα Εργασίας της Ελλάδας μέχρι σήμερα συμμετέχουν:

ΑΔΕΔΥ, Αντιφασιστικό Μέτωπο Χολαργού, Άρσις/Δίκτυο κατά της Φτώχιας, Attac, ACT UP – ΔΡΑΣΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση, ΓΣΕΕ, Δίκτυο Αλληλεγγύης Κυψέλης, Δίκτυο Εθελοντών κατά του καρκίνου, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Δημοτική κίνηση Ανοιχτή Πόλη, ΔΙΟΤΙΜΑ, Εργατικό Κέντρο Αθήνας, Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς,  Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μπαμπέλς, Νεολαία ΑΚΟΑ, Νεολαία Συνασπισμού, ΟΛΜΕ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλλήλων,  Παγκόσμια Συμμαχία Εθελοντών, Πολίτες σε δράση, Πανελλαδική Ιατρική Ένωση, Πρωτοβουλία για την προστασία της δημοκρατίας και της Κοινωνίας, Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, Ριζοσπαστική Οικολογία, FEANTSA, Greenpeace,

Η μεγάλη στιγμή έφτασε και είναι η στιγμή όπου αποφασιστικά και με αισιοδοξία θα κάνουμε το Alter Summit της Αθήνας, ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χρονιάς για την Ευρώπη και που φιλοδοξούμε να αποτελέσει μια νέα, αναβαθμισμένη αφετηρία αντίστασης. Είναι στο χέρι μας και εξαρτάται από τη συμμετοχή μας και την ενεργή εμπλοκή μας σε αυτό!

Περισσότερες πληροφορίες στο www.altersummit.eu

Διαβάστε και ΕΔΩ

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Μιχάλης Λυμπεράτος: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ




Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ

Όταν κανείς επιχειρήσει να αποτιμήσει ιστορικά, και να τη συνδέσει με την τρέχουσα πολιτική συγκυρία, την προσφορά του Νίκου Πλουμπίδη, δεν πρέπει να υποπέσει στο σφάλμα να αναδείξει μόνο τις ψυχολογικές παραμέτρους που προσδιόρισαν, σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα αλλά και ενίοτε λανθασμένα, την πρόσληψη της προσφοράς αυτής στη συλλογική μας μνήμη. Γιατί όταν μιλά κανείς για τον Πλουμπίδη και τη δράση του οφείλει να τον αντιλαμβάνεται, όχι μονοδιάστατα ως το τραγικό θύμα των συνεπειών του εμφυλίου, στόχο προσωπικής εμπάθειας ή αόριστα μιας σταλινικής λογικής (του Ζαχαριάδη και των υποστηρικτών του), αλλά ως παραγωγό πολιτικής, ως συντελεστή μιας στρατηγικής, ως κέντρο αντιπαράθεσης σε μια συνολικότερη διαδικασία ανασύνταξης του μετεμφυλιακού πολιτικού λόγου και δράσης της ελληνικής Αριστεράς. Σε αυτά εγγράφεται, και μέσω αυτών αποκτά ιδιαίτερο νόημα, η φυσική αλλά και η απόπειρα ηθικής του εξόντωσης.
Με άλλα λόγια, η περιπέτεια του Πλουμπίδη, δεν πρέπει να παραδίνεται στη  συγκίνηση που γεννά. Γιατί ήταν μια περιπέτεια έμπλεη πολιτικής που δεν περιορίζεται στο δικό του ιστορικό παράδειγμα αλλά συνδέεται με μια ευρύτερη απαίτηση αναζήτησης μιας αριστερής στρατηγικής αναγκαίας, στους γενικούς πολιτικούς της όρους, σε κάθε ενδεχόμενη περίοδο έκτακτων συνθηκών στο πεδίο της ταξικής πάλης. Αυτός ακριβώς είναι και ο αποχρών λόγος της επικαιρότητας της παρέμβασης Πλουμπίδη, γεγονός που την καθιστά ως οδηγητικό μίτο εξαιρετικά χρήσιμη έναντι της σημερινής συγκυρίας.
Γιατί ο Πλουμπίδης, παρά το σύντομο διάστημα που έδρασε στη μετεμφυλιακή περίοδο πριν συλληφθεί, κλήθηκε να σχεδιάσει την πολιτική της τότε Αριστεράς υπό ιδιάζουσες συνθήκες, θέτοντας παρακαταθήκες καθοριστικές στην εξέλιξη του πολιτικού της αγώνα, αυτές για τις οποίες υπέστη τη μήνι των μηχανισμών εξουσίας τόσο στα πλαίσια του αστικού κράτους, όσο και στο εσωτερικό του δικού του πολιτικού χώρου. Ήταν μια πολιτική παρέμβαση, ένα επίδικο πολιτικό διακύβευμα, που προσδιόρισε, και αυτή ήταν η νίκη του Πλουμπίδη, όλες τις διαδικασίες που ακολούθησαν μετά την εκτέλεσή του. Διαδικασίες που στοιχειοθετήθηκαν τόσο από την επιτυχή πορεία της ΕΔΑ, την ταχύτατη ανασύνταξη των κοινωνικών μετώπων της Αριστεράς όσο και από τις αλλεπάλληλες ήττες του αστικού καθεστώτος στο θέμα του εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής, ήττες που το υποχρέωσαν να ανασυστήσει άρδην τους μηχανισμούς πολιτικής βίας του εμφυλίου με κατάληξη τη χούντα των Συνταγματαρχών.
Πράγματι, αυτό που προσέφερε διαχρονικά στην Αριστερά ο Πλουμπίδης ήταν η δυνατότητα να συγκροτεί τα πολιτικά της μέτωπα σε συνθήκες που απαιτούσαν εκτεταμένο συντονισμό και ειδικούς χειρισμούς. Ειδικούς γιατί η Αριστερά είχε ηττηθεί και κονιορτοποιηθεί πολιτικά στον εμφύλιο, είχε κατασυκοφαντηθεί και λοιδορηθεί, είχε να αντιμετωπίσει τη διάρρηξη των σχέσεών της με το κοινωνικό σώμα, που εν τω μέσω παρατεταμένης κατατρομοκράτησης λόγω των εκτελέσεων και των εκτοπίσεων που συνεχίζονταν, αδυνατούσε να βρει τα πολιτικά του στηρίγματα. Κυρίως, όμως, οι οπαδοί της Αριστεράς βίωναν μια εκτεταμένη πολιτική σύγχυση εξαιτίας της απουσίας οιασδήποτε ανάληψης ευθυνών από μέρους της ηγεσίας της για τον εμφύλιο και την κατάληξή του, όσο και λόγω της «διπλής» και πλήρως αντιφατικής  πολιτικής της, που επιχειρούσε να συμβιβάσει τη νόμιμη ύπαρξη με τη στρατηγική του «όπλου παρά πόδα».